In het memorie van Bernhilda begon alles te dansen. Ze had hem met vreugde het verleden zien herbeleven. Het had hem opgetild, nietsvermoedend dat er ook adders onder het gras zaten. Het hadden er gezeten en zaten er nog steeds, ook nu, nadat al die tijd gepasseerd was en de herinnering aan Alice vervaagde.

Hij vervolgde zijn tekening, trachtend de geur van de bloemen en de warmte van Alices glimlach opnieuw op te roepen. Het proces was zowel pijnlijk als helend. Elk lijntje op papier bracht hem dichter bij de herinneringen die hij zo lang had weggestopt.

Bernhilda staarde naar de woorden die ze had geschreven, haar pen stil op het papier rustend. De vraag die ze zichzelf stelde hing in de lucht, even zwaar als Laurence's rusteloze dromen.

Zijn bestaan was zwaarmoedig geworden en, pijnlijk bij elke keer dat hij inademde.