Dobberen

Na een hels schooljaar, een schooljaar waarin het beste van mezelf had gegeven als didactisch-ontwikkelaar en een schooljaar dat overigens in het teken stond van de vriendschap die ik ontving van mijn leerlingen, was het tijd om te solliciteren. Ruim 800 brieven gingen de deur uit, maar zonder resultaat. Ik probeerde mijn zelfvertrouwen op een andere manier om te buigen, op zoek naar liefde en geluk volgden nieuwe teleurstellingen.

Bovendien had ik niet het vooruitzicht op een nieuwe functie in september. Ik werd 24 en was mijn eigen boosdoener.

Uiteindelijk had ik een nieuwe baan, en daarna nog een omdat afwezigheden moesten worden opgevuld door jonge leraars zoals ik: paraat om elke uitdaging aan te gaan om het gevaar van de werkloosheid te voorkomen.

Bovendien dacht ik in 2015 de liefde te hebben gevonden. Uiteindelijk bleek dit alles een dodelijke cocktail te zijn want ik probeerde putten te vullen met dingen waarvan ik dacht dat ze me zekerheid boden. Ik zocht troost in iets dat me helemaal geen zekerheid bood en was in juni 2015 uiteindelijk nog meer gekraakt dan het jaar ervoor.

Iets nieuws

In juni van datzelfde jaar kwam ik erachter dat ik hoogsensitief ben.

Het was iets wat op bepaalde vlakken soelaas bracht. Ik zag de dingen helderder voor mezelf, maar wist niet hoe ik ermee moest omgaan.  

Het 'hoogsensitief zijn', dat ik nu als een excuus kon gaan gebruiken. Zo ging ik hier eerst mee aan de slag. 

'Ik was moe...', dat kwam voort uit mijn hoogsensitiviteit. Ik had nog steeds niet geleerd om naar mezelf te luisteren, terwijl ik in september 2015 opnieuw op zoek ging naar een nieuwe baan. Deze keer zocht ik mijn geluk in de privé-sector, en om een lang verhaal wat in te korten, vond ik pas in april 2018 de plek waar ik nu zit. Na functies in avocatenkantoren, een notariskantoor en nog andere administratief-ondersteunende functies vond ik mijn plekje in de banksector als administratieve kracht.

Omdat ik nu, op professioneel vlak, de eerste echte baksteen had gelegd, kon ik ook gaan bouwen aan mijn innerlijke rust.  

Luisteren

23, Onbezonnen en niet luisterend naar mezelf, dat was ik in 2014. Ik wilde mijn grenzen verleggen terwijl ik nog maar net uit een dal aan het kruipen was. Ik moest en zou vooruit gaan, denken, ontwikkelen en alles grijpen wat ook niet op mijn pad lag. Diep in me sprak een stem die me vertelde dat ik me niet moest laten kennen, me niet moest laten definiëren door de burn-out die ik net had gehad.

Ik stond als leraar voor de klas, had net mijn 3de jaar achter de rug, had mezelf overtroffen en werd daar niet voor beloond. De grond werd onder mijn voeten vandaan getrokken omdat mijn 'lesgeven' als een pilootproject werd beschouwd. Dit enkel omdat ik met volle goesting voor de klas stond, innovatief te werk ging, het beste voor had met mijn leerlingen en ik kritisch was voor mezelf en anderen.

Ik was kritisch, legde de lat hoog, maar ik ontwikkelde, en zag dat het goed was. In mijn klas zag ik leerlingen ontpoppen, ontdooien en groeien, maar toch kwam er dat jaar een einde aan mijn tewerkstelling. Het bracht me geen voldoening, omdat ik onderuitgehaald werd, door parallelcollega's en ook door de directie. Toch was het ook voor een deel een geruststelling dat ik in september niet meer aan de slag moest, aan de zijde van collega's die in mijn belevingswereld, lui, opportunistisch en al helemaal niet kritisch waren.

Bouwstenen

Ik vond bouwstenen om te kunnen zijn wie ik diep vanbinnen was.

Ergens onderweg had ik ook al een dichtbundel geschreven en had ik de kracht van creativiteit gevonden.

In tussentijd hadden nieuwe ideeën zich onder mijn hersenpan genesteld, en had ik me, tijdens de 8 maanden dat ik gedurende 2017 en '18 werkloos was ontplooid tot een aquarelschilder.

Ik wilde weer wat ondernemen, al had het ondernemerschap me in het verleden ook niet toegelachen.

Langzaamaan volgde het idee van een kinderboekje voor HSP'ers, want ondertussen had ik mezelf beter leren kennen en had ik geleerd dat ik mijn creativiteit kon aanwenden om tot rust te komen. Mijn pottenbakcreaties waren daar een voorbeeld van. Gaandeweg leerde ik geduld te hebben en leerde ik ook dat voor alles een tijd en een plaats was.

Rust vinden

Rust vinden is heel moeilijk voor me, omdat de meeste dingen me rusteloos maken. 

Onwetendheid zorgt voor stress, onopgeloste zaken zorgen voor stress, zaken die op zich laten wachten, zorgen voor stress. Het gaat om controle zoeken en vinden. Controle hebben, is een drang die ontstond in het middelbaar. Het was iets dat me op m'n gemak stelde toen ik aan het eerste middelbaar begon. Thuis ging het even moeilijk en ook m'n schoolstart liep niet van een leien dakje. Ik focuste dan maar op datgene wat ik wel kon controleren, kon perfectioneren. Ik deed uitermate mijn best, al liepen groepswerken altijd moeilijk. Ik wist waar ik naartoe wilde en wist ook welke weg het beste zou zijn. Ik stoorde me aan klasgenoten omdat ze niets bijdroegen. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik veelal alles zelf deed. Soms probeerde ik uit mn schulp te kruipen. Dat deed ik echter op een verkeerde manier. Ik probeerde te pleasen en goed te staan met iedereen, maar uiteindelijk leverde dat niets op. Met alles en iedereen kreeg ik het gevoel er alleen voor te staan, alleen op mijn manier te denken en alleen de dingen te doen zoals ik ze deed. Ik was gedreven, ook toen ik verder studeerde. De moeilijke periode was achter de rug en ik voelde me voor het eerst thuis in wat ik deed. Ik zette alles op alles en had het gevoel eindelijk beloond te worden voor wat ik deed. Met groepswerken nam ik vaak het voortouw en ook hier had ik van tijd tot tijd de pech dat ik veel voor mijn rekening diende te nemen. Zulke zaken hebben me gevormd als perfectionist, als iemand die graag de touwtjes in handen heeft en het overzicht bewaart.

Auti

Op 05 september 2024 kwam ik te weten dat ik autisme had. Het was een lange weg om tot deze conclusie te komen. Van december 2023 tot begin september 2024 legde ik een traject af waarbij ik geconfronteerd werd met verschillende tests, casussen als ook intelligentietests. Ik ging vooral op zoek naar mezelf omdat ik van tijd tot tijd zeer standvastig kan zijn in wat ik doe. Zaken moeten een reden hebben en kunnen niet onopgelost blijven. Vragen hebben antwoorden nodig en bovendien moet de uitwerking van zaken zo perfect mogelijk verlopen. 

Ik heb ondervonden dat het moeilijker voor me is om rekening te houden met de realiteit van anderen. Ik bedoel maar dat mijn vragen een antwoord nodig hebben en daarbij niet alleen mijn geduld op de proef wordt gesteld, maar ook mijn 'streven naar' op de proef wordt gesteld. Gaandeweg kwam niet alleen het besef dat er wat speelde, maar vooral tijdens de tijdens de zomermaanden kwam er inzicht. Wanneer reageerde ik op welke manier en waarom deed ik dat. 

Ik erger me aan bepaalde zaken waarvan, als ik doordenk, weet dat ze menselijk zijn. Het gaat om verwachtingspatronen, een doorgedreven vorm van waarden en normen en 'er voor elkaar zijn' op de juiste plaats en het juiste moment. Voor mij is dit een vorm van 'elkaar respecteren': tijdig antwoorden op vragen, iets van je laten horen, iemand aanspreken wanneer je een vraag stelt en daarbij 'goedemorgen' of 'goedemiddag' zeggen. Ik houd er bovendien van als zaken goed zijn afgesproken. 'Goede afspraken maken goede vrienden' en dat neem ik heel letterlijk. Het zorgt er allemaal voor dat 'doen voor goed te doen' heel moeilijk is en dat ik soms heel moeilijk tot het besef kom dat iemand iets doet om goed te willen doen. Afspraken zijn duidelijk en daardoor heel zwart-wit. Dat maakt het voor mij heel makkelijk, maar op emotioneel gebied dan weer helemaal niet. Soms vind ik het lastig om te zien dat iemand iets doet vanuit een goede intentie. Voor mij zijn afspraken vaak zwart-wit, en dat maakt de praktische kant eenvoudig, maar het brengt ook emotionele uitdagingen met zich mee.

Even terug in de tijd

Als kind was ik een gevoelig zieltje, met een grote fantasie. Iets wat me vaak parten heeft gespeeld. Alles was echt voor mij. Van draken in de Efteling, tot misdaad op tv; het was iets wat écht was voor mij. Het kon niet in mijn kleine hoofd in dat iets wat op tv gebeurde me ook niet zou kunnen overkomen. Het resultaat was dat ik moeilijk in slaap geraakte en ik zelfs voor mijn angsten Bachbloesems nam.

Ik was, en ben nog steeds, een perfectionist. In het lager onderwijs kon ik het niet verkroppen dat ik een dicteewoord fout schreef. Het was iets dat ik net uit mijn hoofd had moeten leren en dus moest ik het perfect kunnen schrijven. Bij de ontdekking dat ik iets fout geschreven had, moesten bijgevolg alle dicteewoorden terug opnieuw geschreven worden, helemaal vanaf het begin.

Dit zijn maar twee van de kronkels die ik had, maar het gevolg was dat ik eigenzinnig was, ik voor alles mijn uiterste best deed, ik haast onverstoorbaar was tijdens het instuderen van lessen en ik het in het middelbaar niet altijd makkelijk had omdat mijn prioriteiten elders lagen.

Het verhaal van Dokter Mol is iets wat begon met eigen tekeningen, eigen aquarellen aan het einde van 2017.

Veel vroeger had ik de liefde voor het schrijven al ontdekt. In de zomer 2015 was ik al begonnen aan het schrijven van fictief verhaal met een historische inslag.

Het verhaal van Dokter Mol is iets helemaal anders, iets waarmee ik een bijdrage wil leveren omdat ik voor mezelf als kind altijd moeilijk had gevonden om met mijn identiteit om te gaan.

Het feit dat ik hoogsensitief was, en dat uiteraard altijd was geweest, was tot me doorgedrongen en leerde me het 'waarom' van mijn eigenheid te accepteren.

Een avontuurlijk verhaal

Met het verhaal van Dokter Mol, wil ik de zieltjes van jonge HSP-kinderen verlichten. Dit letterlijk en figuurlijk.

Ik wil kinderen laten zien dat je niet alles perfect hoeft te zijn, dat je niet aan alles even zwaar hoeft te tillen en dat je naar jezelf mag luisteren, ongeacht wat die andere innerlijke stem je zegt.

"Je bent volmaakt zoals je bent", is mijn boodschap aan jonge hoogsensitieve kinderen die mijn verhaal lezen.

Het is mijn doel om ouders en kinderen dichter bij elkaar te brengen in hun zoektocht naar wat 'hoogsensitivitei' precies is.

Uiteindelijk is hoogsensitiviteit ook voor iedereen een beetje anders, maar brengt net dit gevoel ons dichter bij elkaar; als mensen die zich niet altijd begrepen voelen omdat andere het niet altijd begrijpen hoe het komt dat een HSP'er de dingen scherper en luider hoort. In mijn verhaal wordt dit HSP-element ervaren door Vicky Konijn.

Vicky Konijn is naast Dokter Mol het belangrijkste personage in het boek, omdat de tekeningen van Vicky ontstaan zijn rond de tijd dat mijn eigen konijn Leon overleed op 28 november 2017.

Een echt kinderboek

Al gauw kwam ik tot de conclusie dat ik mijn eigen tekeningen niet goed genoeg vond en dat het overigens heel wat tijd in beslag zou nemen, mocht ik bij elke paragraaf zelf een tekening moeten voorzien.

Via mijn werk kwam ik uit bij mijn collega Lisa Wytynck die uiteindelijk gedurende bijna een jaar zou werken aan het illustreren van de 36 pagina's dat het verhaal van Dokter Mol telt.

Samen kwamen we tot een mooi resultaat, iets waarmee ik naar verschillende uitgeverijen stapte, maar uiteindelijk was het kinderboekenstop die me ertoe aanzette mijn boek in eigen beheer uit te brengen.

Mijn lieve vriend, Emil, die op 22 december 2017 bij ons een warm nest vond.

Een boekje bestellen

Uiteindelijk ging ik in zee met uitgeverij Skribis, een uitgeverij die maatwerk levert op vlak van het uitgeven van boeken in eigen beheer.

We kwamen samen tot de afspraak dat mijn boek wordt uitgegeven in september 2020 en dat de lay-out er als volgt zal uitzien:

- een soft cover in de vorm van een matte opmaak.

- semi-matte pagina's die overigens kindvriendelijk en duurzaam zijn.