Een vals gevoel

Vaak is het zo dat we vanuit ons buikgevoel denken. We koppelen aan ons denken een gevoel. Soms is dat ook niet helemaal terecht. We proberen iemand iets in de mond te leggen, of zoeken een zachtere manier om een persoon te gaan bekritiseren.

Het is bijna een gewoonte geworden om te zeggen hoe we ons bij een situatie voelen. We zeggen bijvoorbeeld; "Ik heb het gevoel dat je me niet begrijpt.", of "Ik voel me in de steek gelaten". Eigenlijk gaat het hier niet om iets dat we voelen. Eerder is het onze intuïtie of ons buikgevoel dat spreekt en ons als gevolg hiervan een gevoel laat ervaren. Het feit dat we aanhalen dat we onszelf in de steek gelaten voelen, is geen objectief gegeven. Jij voelt dat zo aan. Misschien was het de ander zijn bedoeling helemaal niet om je in de steek te laten. Toch kan het wel zijn dat je je door je buikgevoel verdrietig of boos voelt. Dat zijn onze primaire gevoelens. Het is ook belangrijk dat we deze erkennen en we ze niet laten opstapelen. Emoties zorgen voor creativiteit, in de brede zin van het woord. Welke kunst onstaat er niet uit emotie? Uit ontroering, uit woede of frustratie? En, misschien belangrijker nog? Wat is kunst?

Jouw oordeel, toch? Misschien is het een prop papier, of een met zorg geschilderde aquarel?

Het geeft in elk geval een beeld over hoe we ons voelen, en daar valt niet over te discussiëren. Daarom kan het erkennen van een gevoel ervoor zorgen dat je in de eerste plaats met jezelf en je omgeving in het reine komt, alvorens je de situatie gaat veroordelen op basis van de zin "Ik voel me...'onrechtvaardig behandeld'". Je gaat de situatie beladen alvorens je ze zelf hebt geëvalueerd en dus bestaat de kans op een conflict.

Bovendien is het belangrijk dat je jezelf niet kwetsbaar opstelt. Dit om er zelf beter van te worden.