De mens als verstandige gevoelsmens

We kunnen niet ontkennen dat we allemaal gevoelsmensen zijn, dat we indrukken hebben en dat we voortbouwen op onze intuïtie. We stellen onszelf vragen en proberen rekening te houden met anderen. Onze opvoeding verklaart vaak waarom we ons gedragen, waarom we onze frustratie of boosheid niet meteen uiten. Het is een manier om in onze rol te blijven. Vaak laten we het monster dat in ons zit niet naar buiten. Dit omdat het niet het juiste moment is of omdat we ons op een plek bevinden die verwachtingen schept. Toch kunnen we het niet laten om te handelen in functie van de gevoelens die we hebben, zo ook voor het buikgevoel dat we hebben. We veronderstellen iets en drukken ons gevoel uit. "Ik voel dat je niet geïnteresseerd bent." Dit terwijl je dit helemaal niet kunt voelen. Je hebt een indruk en voelt je daarbij niet goed of niet gelukkig. Je moet iets. In bovenstaand geval misschien respect, maar het is ook belangrijk dat je je gesprekspartner met respect gaat behandelen. Je kunt daarom peilen naar de correctheid van jouw indruk. Bv: "Ik heb de indruk dat je niet geïnteresseerd bent, klopt dat?" Op die manier geef je je gesprekspartner de kans om eerlijk te antwoorden. Dit omdat je de opties openlaat.

Toch mogen niet alle emoties ingekapseld worden door ratio. Maar al te vaak heeft dit een averechts effect en verliezen mensen hun verstand en rationeel denken om evenementen waarop dat voor hen kan. Op die momenten is het maar al te makkelijk om een voorbeeld te nemen aan een zatte nonkel of om voor jezelf excuses te verzinnen om bij wijze van spreken je grenzen te verleggen. Er wordt op die manier een verwachting geschept en onder het motto dat 'de boog niet altijd gespannen kan staan', gaan dan alle remmen los.

Eigenlijk kan uitgemaakt worden dat achter dit actie-reactiepatroon veel meer schuilgaat dan enkel de losbandige gedragingen op een eenmalig feestje.

Vaak is het een ontaarding van gevoelens. Het is een manier van expressie omdat van ons verwacht wordt dat we binnen de lijntjes kleuren. Op een plek waar de verwachtingen zo hoog zijn dat we op de duur onze eigen 'ik' niet kunnen tonen of toch onvolledig, koppelen we onze persoon los van zijn emoties. Dit resulteert aldus in een bom die explodeert van zodra we een plek vinden waar we niet enkel onszelf kunnen zijn, maar waar we onszelf bovendien opnieuw gaan verloochenen. We gaan overcompenseren door drank, drugs, ... Dit is echter geen natuurlijk verwerkingsproces, want het is geen bewuste gewaarwording van emoties. We erkennen aldus de belevingswaarde van emoties niet en verstoppen ze in een hoekje van onze diepste ik en ze dan te laten opborrelen, getriggerd door overweldigende omstandigheden.