4. Nietsvermoedend

In het memorie van Bernhilda begon alles te dansen. Ze had hem met vreugde het verleden zien herbeleven. Het had hem opgetild, nietsvermoedend dat er ook adders onder het gras zaten. Het hadden er gezeten en zaten er nog steeds, ook nu, nadat al die tijd gepasseerd was en de herinnering aan Alice vervaagde.

Plots was alles weer daar, elke herinnering aan Alice. Ze was dan wel altijd een toonbeeld van elegantie en verfijning geweest, met haar fijn gedrapeerde kledingen, slanke silhouette en roodglanzende lokken die weelderig van onder haar breedgerande hoeden tevoorschijn kwamen. Elke beweging die ze maakte, leek doordrenkt van een zekere aristocratische gratie.

Toch had ook zij diepe geheimen, had Bernhilda gaandeweg ontdekt.

In de schaduwen van de prachtige salons en weelderige feesten bleek Alice een verborgen hoofdstuk van haar leven te hebben, een geheim dat Bernhilda met zich meedroeg als een kostbare last.

Alice had een buitenechtelijke zoon, een feit dat verborgen werd gehouden achter de façade van aristocratische perfectie. Het was een verhaal dat slechts fluisterend werd doorgegeven in de donkere hoeken van de woning, een geheim dat de glanzende reputatie van Alice kon bezoedelen als het ooit aan het licht zou komen.

Bernhilda werd zo teruggetrokken naar de dag dat ze de jongeman voor het eerst ontmoet had. Ze werd in haar herinnering meegesleurd naar het Brighton van 1906, nu 6 jaar geleden. Ze zag meteen de statige pier voor zich; een populaire attractie, maar eentje dat ze sinds die tijd associeerde met een speciale ontmoeting.

Het was een zonnige dag, de zilte lucht gevuld met geluiden van vreugde en plezier. Bernhilda, gekleed in een elegante jurk, liep langs de houten promenade van de pier. Haar blik viel op een jongeman die ze passeerde. Hij had een toffee appel vast en in de andere hand; de hand van diens moeder.

Bernhilda passeerde, want het was nodig er een gezonde tred op na te houden terwijl je de pier bewandelde. De beelden vormden een geheel en bevestigden dat ze niemand minder dan Alice had zien passeren. Het meisje, Joycelyn, achter haar lopend met parasol en picknickmand in de hand.

Terwijl Bernhilda verder liep, hoorde ze een vrolijke lach en het geluid van een blijmoedige conversatie achter zich. Ze kon de oprechte blijdschap voelen die het gezelschap omgaf. Het was een moment van ongekunsteld geluk, en het liet een indruk achter op Bernhilda, die als een onzichtbare getuige langs de promenade voortbewoog.

Plotseling hield Bernhilda halt en keek over haar schouder naar het Alice, het kind - dat haar zoon kon zijn en Joycelyn die haar waren gepasseerd. De warmte van de zon, het zachte ruisen van de golven en de levendige geluiden van de kermis vormden het decor voor dit idyllische tafereel.

Een schoudertikje doorbrak haar gedachtegang. Omgedraaid zag Bernhilda Joycelyn voor haar staan met een uitgestrekt gezicht. 'Je kunt het wel raden.', bracht ze uit en 'Rep hier met geen woorden over', waarop Bernhilda enkel kon concluderen dat ze het bij het rechte eind had. 

Het was echter een heel ander verhaal dat Alice thuis had gedaan. Ze had verklaar dat haar moeder, na een longontsteking te hebben gehad, de frisse lucht zou kunnen gebruiken en het haar allicht deugd zou doen om aan de kust één en ander te kopen.

Met 'één en ander' had Bernhilda destijds goed verstaan dat het ging om een nieuwe woonst. 

Het was de eerste keer geweest dat ze was afgereisd naar de kust. Ze herinnerde zich nog de vragen die ze zichzelf toen stelde. Hierop had Bernhilda nog steeds geen antwoord gevonden. 

'Waar had ze de jongen al die tijd verborgen gehouden?', was er zo één van.

Bernhilda voelde opnieuw een knoop van onzekerheid in haar maag. Destijds werd er enkel in hoogste nood over Eduard gepraat. Dat hij Alices kind was, werd niet met zo veel woorden gezegd, maar iedereen begreep de boodschap.

Het sprak voor zich dat dit ten allen tijde voor Laurence verzwegen diende te worden. Dat Alice een intieme relatie had gehad met een ander, sprak voor zich en, ook al leek er geen sprake te zijn van een effectieve relatie, zou Laurences pijn des te groter zijn geweest, wetende dat het paar samen geen kinderen kon krijgen.

De hachelijke situatie had ook de werkrelatie van de meisjes bemoeilijkt, zeker op het moment dat Berhilda en Joycelyn elkaar voor het eerst na het voorval terugzagen, ten huize van de Mortons.

Op de diensttrap ware ze elkaar toen tegen het lijf gelopen, ze herinnerde hun gesprek alsof het gisteren was: 

'Bernhilda keek naar Joycelyn, die haar aankeek met een blik die leek te zeggen dat ze begreep hoe delicaat de situatie was. Een diep zucht ontsnapte aan Bernhilda's lippen terwijl ze nadacht over hoe ze deze onthulling zou aanpakken. Het feit dat Eduard, Alices zoon, een deel van hun verleden was dat zo zorgvuldig verborgen was gehouden, maakte de situatie gecompliceerder dan ooit.

"Joycelyn, begrijp alsjeblieft dat dit niet zomaar een detail is. Het jongentje is Alices zoon, nietwaar?" vroeg Bernhilda met een ernstige toon, haar ogen diep in die van Joycelyn zoekend.

Joycelyn knikte langzaam en antwoordde, "Ja, Eduard is Alices zoon, en ik begrijp dat dit complex is, vooral gezien de omstandigheden destijds."

Bernhilda voelde dat de tijd rijp was om de pijnlijke vragen te stellen die ze al die tijd had onderdrukt.  "Wat is er gebeurd tussen Alice en de vader van Eduard dat het noodzakelijk maakte om dit geheim te bewaren?".

Joycelyn zuchtte diep en leek te aarzelen voordat ze antwoordde. "Het is een lang verhaal, Bernhilda, en ik weet dat het moeilijk is om te bevatten. Maar er was een tijd waarin Alice diep verstrikt zat in een relatie die niet gezond was. Eduards vader was een deel van dat verleden, en Alice koos ervoor om Eduard te beschermen door hem uit deze situatie te houden."

Bernhilda voelde de complexiteit van de situatie tot haar doordringen. De schaduwen van het verleden wierpen hun lange arm over het heden, en de geheimen die ze met zich meebrachten, zouden langzaam aan het licht komen.'