3. Wat jij niet ziet

Hij vervolgde zijn tekening, trachtend de geur van de bloemen en de warmte van Alices glimlach opnieuw op te roepen. Het proces was zowel pijnlijk als helend. Elk lijntje op papier bracht hem dichter bij de herinneringen die hij zo lang had weggestopt.

Laurence voelde hoe de last van zijn verdriet langzaam van zijn schouders gleed. De orchideeën, eens vol leven, leken hem nu te omarmen in hun stille schoonheid. Hij besefte dat het tijd was om de pijn onder ogen te zien, om de herinneringen te koesteren in plaats van ze te vermijden.

Terwijl Laurence verder tekende, glimlachte hij door zijn tranen heen.

Ze had al zo vaak opgekeken, naar buiten kijkend en wachtend op dat ene moment.

Het had hem schijnbaar toch wel wat tijd gekost om het idee tot hem te laten doordringen. Of Was het, om er vrede mee te nemen.

Ze tuurde, wachtend op zijn goedkeuring. Ze had zijn vastberaden tred gehoord. Iets wat er voor haar op duidde dat hij het met haar eens was.

Langzaam zag ze hem naar de serre lopen. Aarzelend, maar bedacht ze, na goed 2 jaar, iets wat volkomen normaal is. Hij leek de betovering van de vergane pracht te begrijpen, net zoals zij dat altijd had gedaan. Ze glimlachte subtiel, haar hart gevuld met een mengeling van verwachting en opluchting.

Toen hij het verweerde bankje bereikte, waar hij zo vaak had gezeten, voelde ze een warm gevoel van verbondenheid.

Ze zag hem het notitieboekje openen, met zijn vingers glijdend over de pagina's. Het was alsof de serre een stille getuige was van hun gedeelde herinneringen.

Berhilda kon zien dat hij de betovering van de vergankelijkheid niet alleen begreep, maar ook omarmde.

Ze zag hem schetsen. Eerst met grove penstreken, daarna rustiger: alsof het een soort therapie was. Ze hadden hem altijd al geïntrigeerd, de orchideeën en het was net daarom dat Bernhilda niet kon begrijpen dat hij ze 2 jaar in de steek had gelaten.

Ze waren een bron van inspiratie geweest voor schilderijen die hij maakte. Pareltjes vol bloemenpracht.

Berhilda herinnerde zich de avonden dat hij in de serre zat, omringd door de bedwelmende geur van bloemen. Zijn notitieboekje en schildersezel waren zijn trouwe metgezellen terwijl hij de prachtige details van de orchideeën vastlegde. Het was een passie die haar altijd had geïntrigeerd, en ze had gehoopt dat hij die nooit zou loslaten.

Nu, terwijl ze hem zag terugkeren naar zijn creatieve toevluchtsoord, voelde ze een hernieuwde hoop. Misschien had de tijd en de afstand hem doen realiseren hoeveel de serre en de orchideeën voor hem betekenden. Misschien was het moment van afstand nodig geweest om de schoonheid van die delicate bloemen opnieuw te waarderen.

Berhilda glimlachte en liet hem zijn moment van artistieke reflectie beleven. De serre, eens een plek van gedeelde liefde voor bloemenpracht, leek nu opnieuw tot leven te komen onder de bedreven handen van Laurence. En in die herleving vond Berhilda niet alleen vreugde, maar ook een diepere verbondenheid met de man voor wie ze nu op haar eentje het huishouden deed.