14. All a board

De dag van de reis was voor Laurence aangebroken en Laurence pakte zijn koffers met een mengeling van opwinding en nervositeit. Eduard en Bernhilda hielpen hem bij de laatste voorbereidingen. De treinreis naar Southampton was de volgende stap op zijn avontuur, en hij voelde een prikkelende spanning toen hij zijn zorgvuldig geselecteerde kleding en belangrijke documenten in de koffers opborg.

Laurence vertrok vroeg in de ochtend naar het treinstation. De koets van Crown Carriages stond klaar om hem naar het station te brengen, met Bernhilda die naast hem zat om hem uit te zwaaien. "Succes, Laurence," zei ze met een warme glimlach. "Ik weet dat je grootse dingen zult bereiken in New York."

Bij aankomst op het station werd Laurence begeleid naar zijn eerste klas coupé. Het interieur van de trein was luxueus en comfortabel, met zachte stoelen en verfijnde houten afwerking. Terwijl de trein langzaam begon te bewegen, zakte Laurence achterover en keek uit het raam naar het Engelse platteland dat voorbij gleed. Hij voelde een mengeling van melancholie en opwinding; het was een afscheid van het vertrouwde en een welkom aan het onbekende.

De reis verliep soepel en Laurence werd bediend door hoffelijke bedienden die hem verfrissingen en een heerlijke maaltijd aanboden. Terwijl hij zijn thee nipte, merkte hij op hoe de andere eerste klas passagiers zich rustig bezig hielden met lezen of converseren. De rust en elegantie van de reis gaven Laurence de kans om na te denken over zijn plannen in New York en de kansen die voor hem lagen.

Toen de trein eindelijk het station van Southampton binnenreed, voelde Laurence een lichte trilling van anticipatie door zijn lichaam gaan. Hij stapte uit en werd meteen overweldigd door de drukte van het station. Overal om hem heen waren mensen die haastig heen en weer liepen, koffers achter zich aan slepend, en kinderen die opgewonden rondrenden. Het geroezemoes van stemmen en het geluid van aankondigingen vulden de lucht.

Laurence volgde de stroom van mensen naar de haven, waar het gigantische schip de 'Oceanic' majestueus aan de kade lag. De omvang van het schip deed hem even stilstaan. Hij had wel over de grote oceaanschepen gehoord, maar het in werkelijkheid zien was een ander verhaal. Het schip was een kolos van staal en elegantie, met een imposante boeg die zich naar de hemel verhief.

Hij bevond zich al snel tussen de menigte passagiers die wachtten om aan boord te gaan. De mix van talen, accenten en stijlen van kleding herinnerde Laurence aan het internationale karakter van de reis. Terwijl hij zijn ticket en documenten gereed hield, voelde hij een lichte zenuwachtigheid. Dit was het begin van iets nieuws, iets groots, en hij was vastberaden om het avontuur met open armen te omarmen.

Een bemanningslid met een vriendelijk gezicht en een scherp uniform benaderde hem. "Meneer Buchannon, neem ik aan? Welkom aan boord van de 'Oceanic'. Mag ik uw koffers dragen?" Laurence knikte dankbaar en overhandigde de koffers aan de jonge man, die hem vervolgens begeleidde naar de eerste klasse ingang.

De gangen van het schip waren prachtig ingericht, met rijke tapijten en houten lambriseringen. Laurence volgde zijn begeleider naar zijn kajuit, die ruim en luxueus was ingericht. De meubels waren van gepolijst mahoniehout, en de bedden waren opgemaakt met het fijnste linnen. Een groot raam bood een adembenemend uitzicht op de haven en de uitgestrekte oceaan daarachter.

Laurence stond even stil bij het raam, kijkend naar de drukte op de kade en het langzaam in beweging komen van de havenactiviteiten. Hij voelde een gevoel van vrede over zich heen komen. De reis was begonnen, en met elke golf die tegen de romp van het schip sloeg, voelde hij zich dichter bij het verwezenlijken van Alice's droom en zijn eigen ambities.

Terwijl de 'Oceanic' zich langzaam losmaakte van de kade en koers zette naar de open zee, nam Laurence een diepe ademhaling. Voor hem lag een nieuw avontuur, een kans om zijn leven een nieuwe wending te geven en Crown Carriages internationaal op de kaart te zetten. Met vastberadenheid en hoop keek hij naar de horizon, klaar om alles aan te gaan wat de toekomst hem zou brengen. Al gauw kwam het idee bij hem op om de dekken te gaan verkennen. De zeelucht zou hem goed doen en het uitzicht was mooi meegenomen.

Enkele ogenblikken later stapte Laurence stevig over de houten planken van het eerste klasse dek van de Oceanic.

De imposante, glanzende balustrades en het fijn afgewerkte houtwerk maakten indruk op hem. Hij nam een moment om zijn omgeving in zich op te nemen. De frisse zeelucht vulde zijn longen terwijl hij langs de elegante salons liep, waar passagiers comfortabel in leren stoelen zaten te lezen of te praten. De sfeer was ontspannen, een wereld verwijderd van de drukte van Londen.

Met zijn notitieboekje in de hand besloot Laurence naar buiten te gaan om de rest van het schip te verkennen. Het tweede klas dek bood een meer bescheiden maar nog steeds aangename ervaring. Hier zag hij gezinnen en zakenlieden, sommigen met dezelfde vastberaden blik als hijzelf, anderen duidelijk op zoek naar een nieuw begin.

Laurence vond uiteindelijk een ligstoel op het dek, ver weg van de drukte. Hij ging zitten en begon te schrijven. Hij noteerde vragen die hij wilde stellen aan de mensen die hij zou ontmoeten in New York: Wat dreef hen naar de nieuwe wereld? Wat waren hun verwachtingen en dromen? Wat waren de uitdagingen die ze verwachtten?

Terwijl hij nadacht over de vragen, liet hij zijn blik over het dek glijden. Het was een levendig tafereel van mensen die rondwandelden, gesprekken voerden en genoten van de reis. Laurence bedacht zich dat hij misschien hier aan boord al contacten kon leggen en antwoorden kon vinden. Zijn gedachten werden onderbroken door het geluid van een beleefde conversatie naast hem.

"Excuseer mij, meneer Buchannon, is het niet?" Een aristocratisch ogende dame stond voor hem, vergezeld door een heer in een donker pak. "Ik ben Lady Durban, en dit is mijn echtgenoot, Lord Durban."

Laurence stond op en schudde beleefd hun handen. "Aangenaam kennis te maken, Lady en Lord Durban. Wat brengt u naar Amerika, als ik vragen mag?"

Lady Durban glimlachte geheimzinnig. "Een waarzegster heeft mij verteld dat mijn toekomst in Amerika ligt. Ze voorspelde dat ik een succesvolle schrijfster zou worden, en wie ben ik om zo'n voorspelling te negeren?"

Lord Durban rolde met zijn ogen en nam het woord over. "Luister niet naar haar, meneer Buchannon. Wat mijn vrouw vertelt, is slechts een smoesje. De waarheid is dat ik mijn kansen zie om een nieuwe bank op te richten in Amerika. De economische mogelijkheden daar zijn enorm. Het gaat om zaken, niet om sprookjes."

Laurence voelde een zekere argwaan opkomen. Het leek erop dat Lord Durban niet zonder reden zijn geluk elders zocht. Hij vroeg zich af welke motieven er achter dit nieuwe avontuur van de heer verborgen zaten. Zou Durban problemen hebben in het Verenigd Koninkrijk?

"En u, meneer Buchannon?" vroeg Lord Durban. "Wat brengt u naar de nieuwe wereld?"

Laurence vertelde hen over zijn plannen voor Crown Carriages en zijn wens om het bedrijf uit te breiden naar New York. "Het is altijd de droom van mijn vrouw geweest om de wereld te verkennen en de pracht van de natuur in Amerika te ontdekken. Na haar overlijden voelde ik dat ik die droom moest voortzetten. En zakelijk gezien zie ik enorme mogelijkheden in de groeiende stad New York."

Lord Durban knikte bedachtzaam. "Interessant. Een nobele reden, meneer Buchannon. Maar als u geïnteresseerd bent in het voorspellen van uw toekomst, zoals mijn vrouw, zijn er vast en zeker wel waarzegsters aan boord. Ik ben ervan overtuigd dat er allerlei sjacheraars op dit schip zitten die hun geluk elders willen zoeken, hoewel deze personen zich waarschijnlijk in de derde klasse bevinden."

Laurence glimlachte beleefd. "Bedankt voor de tip, Lord Durban. Ik denk dat ik het toch meer bij concrete plannen en harde gegevens hou. Maar wie weet, misschien ontmoet ik nog interessante mensen tijdens deze reis."

Lady Durban glimlachte. "Het is altijd goed om open te staan voor het onbekende, meneer Buchannon. Misschien zult u verrast worden door wat u ontdekt."

Laurence knikte en nam afscheid van het echtpaar, zijn gedachten vol van de ontmoeting. Terwijl hij terugkeerde naar zijn ligstoel en zijn notities hervatte, kon hij niet anders dan zich afvragen welke andere verhalen en redenen hij zou ontdekken tijdens zijn reis naar de nieuwe wereld.

De dagen aan boord van de 'Oceanic' gingen voorbij met een verrassende mix van routine en avontuur. Laurence maakte elke ochtend een wandeling over het dek om de zonsopgang te bewonderen en de frisse zeelucht in te ademen. Hij genoot van de maaltijden in het elegante eetgedeelte, waar hij vaak gesprekken aanknoopte met andere passagiers. Sommigen vertelden hem over hun plannen en dromen, anderen hielden hun redenen voor de reis voor zichzelf, gehuld in een waas van mysterie.

Op een zonnige middag besloot Laurence een bezoek te brengen aan de bibliotheek van het schip. Het was een rustige, serene ruimte gevuld met boeken en comfortabele stoelen. Terwijl hij door de rijen boeken liep, viel zijn oog op een reisgids over New York. Hij nam het boek mee naar een leeshoek en begon te bladeren. De gedetailleerde beschrijvingen en illustraties van de stad prikkelden zijn verbeelding en versterkten zijn vastberadenheid om zijn plannen te realiseren.

Net toen Laurence zich volledig had ondergedompeld in de lectuur, hoorde hij een zachte stem naast zich. "Pardon, meneer, mag ik vragen wat u leest?" Het was een jongeman met een nieuwsgierige blik en een vriendelijke glimlach. Laurence keek op en zag dat de jongeman een eenvoudig maar netjes pak droeg.

"Een reisgids over New York," antwoordde Laurence. "Het is een fascinerende stad. En u, wat brengt u aan boord van de 'Oceanic'?"

De jongeman stelde zich voor als Samuel Thompson, een jonge ingenieur op zoek naar werk in Amerika. "Ik hoop een baan te vinden bij een groot bouwproject in New York. Ze zeggen dat de stad snel groeit en er veel vraag is naar vaklieden."

Laurence voelde een klik met Samuel en besloot zijn reisgenoot verder uit te horen. Ze spraken over de technische vooruitgangen en de ambitieuze projecten die in New York plaatsvonden. Samuel's kennis en enthousiasme waren aanstekelijk, en Laurence begon zich voor te stellen hoe Crown Carriages kon profiteren van deze groeiende markt.

De volgende dagen bracht Laurence vaak door met Samuel, wandelend over het dek of pratend in de bibliotheek. Ze wisselden ideeën uit en verkenden samen de mogelijkheden voor samenwerking. Laurence besefte dat Samuel's technische expertise een waardevolle aanvulling kon zijn op zijn zakelijke plannen.

Op een avond, tijdens een formeel diner, ontmoette Laurence een groep invloedrijke zakenlieden die geïnteresseerd waren in investeringen in Amerika. Onder hen was meneer Harold Kingsley, een gerespecteerde bankier die zijn netwerk uitbreidde naar de overkant van de oceaan. Laurence voelde dat dit een kans was om zijn ambities verder te bespreken.

"Meneer Kingsley, mag ik u even spreken?" Laurence benaderde hem met vastberadenheid. "Ik heb een plan voor de uitbreiding van Crown Carriages naar New York, en ik geloof dat we elkaar kunnen helpen."

Kingsley keek Laurence onderzoekend aan en knikte. "Vertel me meer, meneer Buchannon. Ik ben altijd geïnteresseerd in veelbelovende ondernemingen."

Laurence legde zijn visie uit: de groeiende vraag naar luxueuze koetsen en vervoersdiensten in New York, de unieke kwaliteit van Crown Carriages, en hoe hij Samuel's technische vaardigheden wilde inzetten om de onderneming te laten floreren. Kingsley luisterde aandachtig en stelde af en toe vragen, zijn interesse duidelijk gewekt.

"Uw plan klinkt solide, meneer Buchannon," zei Kingsley uiteindelijk. "Ik zie potentieel in uw onderneming.

Na zijn ontmoeting met meneer Kingsley voelde Laurence zich vol goede moed. Hij had de steun van een invloedrijke bankier en de kans om zijn droom waar te maken leek binnen handbereik. Na het formele diner besloot hij zich te ontspannen en maakte hij een wandeling over het dek, waar hij een flyer zag die de voorzieningen aan boord van de 'Oceanic' aanprees. Zijn oog viel op een advertentie voor het zwembad. Voor slechts 12 pence kon hij een kaartje kopen en genieten van een verfrissende duik.

Bij de ingang van het zwembad kocht Laurence het kaartje en stapte binnen in de ruimte die met prachtig mozaïek en helderblauwe tegels was afgewerkt. De geur van chloor en de lichte echo van spetterend water begroetten hem. Het zwembad was een oase van rust en luxe, en Laurence voelde onmiddellijk de spanning van de afgelopen dagen van zich afglijden.

Hij zwom een paar baantjes, genietend van de koelte van het water. Al snel raakte hij in gesprek met een paar andere mannen die ook van het zwembad genoten. Sommigen waren zakenlieden, net als hijzelf, op weg naar Amerika voor nieuwe kansen, terwijl anderen avonturiers waren die hun geluk zochten in het onbekende. Laurence voelde zich aangetrokken tot hun verhalen, hun gedeelde verwachtingen en dromen.

Na een tijdje aan de rand van het zwembad te hebben gezeten, verzonken in gesprek, sloot Laurence zijn ogen en werd hij overspoeld door een herinnering aan Alice. Hij zag haar lachende gezicht voor zich, de manier waarop haar ogen oplichtten toen ze samen naar zee gingen. Ze hadden elkaar pas net leren kennen, maar de vonk tussen hen was onmiddellijk voelbaar geweest.

Laurence herinnerde zich hoe hij Alice had ontmoet op een society-evenement in Londen. Haar charme en intelligentie hadden hem onmiddellijk betoverd, en hij had haar uitgenodigd voor een wandeling langs de kust van Brighton. Die dag aan zee was magisch geweest. Ze hadden urenlang gepraat, gelachen en genoten van elkaars gezelschap. Laurence kon nog steeds het geluid van haar lach horen, het zachte ruisen van de golven en het vrolijke geschreeuw van kinderen in de verte.

Hij dacht aan hoe hij Alice het hof had gemaakt, haar hand voorzichtig vasthoudend terwijl ze door het zand liepen. Ze hadden zich met een strandkabine in zee laten rijden door paarden die de kabine trokken, een romantisch uitstapje dat hun liefde verder versterkte. De frisse zeebries en het geluid van de kabine die door het water werd getrokken, waren onvergetelijk.

Terwijl Laurence daar zat, dacht hij aan Alex Peterson en hoe Alice de vader van haar zoon zou hebben ontmoet. De herinneringen aan Alex waren pijnlijk, maar Laurence probeerde zich te concentreren op de goede tijden die hij met Alice had gedeeld. Hij mijmerde over hun huis en hoe het thuis zou gaan met Bernhilda en Eduard. Eduard had altijd aangeboden om Bernhilda te helpen met de serre en de orchideeën, een taak die Laurence haar had toevertrouwd. Hij vroeg zich af of ze het goed deden en of de orchideeën bloeiden zoals hij had gehoopt.

Laurence werd abrupt uit zijn gedachten gehaald door een vriendelijke stem naast hem. "Meneer, mag ik uw gedachten stelen?" Het was een man van middelbare leeftijd met een vriendelijke glimlach.

Laurence glimlachte terug. "Ik was gewoon aan het mijmeren over het verleden, aan goede herinneringen."

De man knikte begrijpend. "Het is gemakkelijk om in gedachten te verzinken, vooral op een plek als deze. Maar het heeft geen zin om achteruit te kijken. De toekomst is alles, mijn vriend."

Laurence overwoog de woorden van de man en voelde een nieuwe golf van vastberadenheid. "U hebt gelijk," zei hij uiteindelijk. "Er ligt zoveel voor ons in het verschiet. Het is tijd om vooruit te kijken en te omarmen wat komen gaat."

De man glimlachte en gaf Laurence een bemoedigende klap op de schouder. "Precies. We hebben allemaal onze redenen om hier te zijn, maar wat ons echt definieert, is wat we met de toekomst doen. Laten we er het beste van maken."

Laurence keerde terug naar het buitendek en ging zitten op een rustige plek, genietend van het zachte deinen van het schip en de geluiden van de oceaan. Zijn gedachten bleven bij de woorden van de man in het zwembad. Vooruitkijken, de toekomst omarmen, dat was wat hij moest doen. Terwijl hij over zijn plannen nadacht, hoorde hij plotseling geroep en gelach in de verte.

Een groepje kinderen rende langs het dek, hun opwinding en energie waren aanstekelijk. Eén van de jongetjes, een guitig kereltje met wilde krullen, liep naar de plek waar zijn moeder zat. "Mama, mama! Er is een dolfijn!" riep hij enthousiast, zijn ogen glinsterend van opwinding.

De moeder keek op, een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze stond op en liep naar Laurence toe. "Hebt u het gehoord?" vroeg ze met een warme stem. "Een dolfijn. Dat brengt geluk, zeggen ze. En bij zulke bijzondere gebeurtenis mag je een wens doen."

Laurence knikte beleefd en stond op. "Dat klinkt mooi," zei hij. "Zal ik dan maar een wens doen?" Hij volgde de vrouw naar de balustrade, waar hij nog net de dolfijn in de verte zag opspringen, omgeven door het enthousiaste geroep van de kinderen.

De moeder draaide zich naar de kinderen en zei, "Kinderen, maak een wens! Dit is een bijzondere kans."

Eén van de kinderen, het jongetje met de wilde krullen, keek naar Laurence en vroeg, "Meneer, wat is uw wens?"

Laurence glimlachte en antwoordde, "Als ik mijn wens vertel, komt hij misschien niet uit. Dat is het geheim van een wens."

Het jongetje keek hem vragend aan. "Maar ik wil het zo graag weten! Ik vertel mijn wens ook, dan is het eerlijk."

Laurence zag de oprechte nieuwsgierigheid in de ogen van het kind en besloot zijn wens te delen. "Goed dan," zei hij. "Mijn wens is om mijn taxibedrijf, Crown Carriages, groot te maken in New York. Het was de droom van mijn vrouw en ik wil die droom waarmaken."

Het jongetje knikte enthousiast. "Ik wil later een ontdekkingsreiziger worden en overal in de wereld avonturen beleven. Hoe gaat u Crown Carriages groot maken, meneer?"

Laurence lachte en voelde zich verfrist door het enthousiasme van de jongen. "Nou, door hard te werken en goede mensen te vinden die me kunnen helpen. Net zoals ik nu mensen aan boord van dit schip leer kennen die me kunnen helpen in New York."

De jongen keek Laurence bewonderend aan. "Ik weet zeker dat u het zult redden, meneer. Misschien kunt u mij een keer meenemen in een van uw koetsen als ik in New York ben."

"Dat lijkt me een geweldig idee," zei Laurence. "Ik zal aan je denken als ik een nieuwe wagen klaar heb staan in New York. En wie weet, misschien ga jij de wereld rondreizen en ontdek je nieuwe plekken die niemand ooit heeft gezien."

De moeder van het jongetje glimlachte en bedankte Laurence voor het gesprek. "Het is belangrijk om onze dromen te volgen," zei ze. "En ik weet zeker dat uw vrouw trots op u zou zijn."

Laurence knikte en voelde een warme gloed van voldoening. Hij keek naar de horizon, waar de zon langzaam onderging en de lucht in vurige kleuren veranderde. Dit was het begin van een nieuw avontuur, en hij voelde zich klaar om elke uitdaging aan te gaan die op zijn pad kwam. Met hernieuwde energie en vastberadenheid keerde hij terug naar zijn plek op het dek, klaar om zijn dromen na te jagen en de toekomst te omarmen.