12. Zoete dromen

De zon scheen zachtjes door de glazen panelen van de serre, waardoor het licht speelse patronen op de vloer toverde. Laurence was op een rustige middag bezig met het verzorgen van zijn orchideeën, een activiteit die hem hielp zijn gedachten te ordenen en zijn verdriet te verzachten. De geur van verse aarde en bloemen vulde de ruimte, en de zachte tinten van de bloesems waren een aangename afleiding van de sombere gedachten die hem vaak bezighielden.

Met zorgvuldige bewegingen besproeide Laurence de delicate bloemen met water, zijn vingers zachtjes glijdend over de bladeren. Elke orchidee was een symbool van de schoonheid die hij met Alice had gedeeld. Het waren Alice's bloemen, haar trots, haar droom om ooit naar Amerika te gaan en daar de pracht van de natuur te ontdekken. Laurence herinnerde zich hoe ze haar dromen opbracht, enthousiast vertelde over de grote steden en de mogelijkheden die de nieuwe wereld te bieden had.

De gedachten over Alice deden hem pijn, maar ze gaven hem ook een bron van inspiratie. Alice had altijd geloofd in de kracht van verandering en avontuur. Laurence haalde diep adem en sloot zijn ogen even, terwijl hij zich de levendige gesprekken herinnerde die hij met haar had over hun toekomst en de mogelijkheden die voor hen lagen. Alice had ervan gedroomd om de wereld te verkennen, en nu, in haar afwezigheid, voelde Laurence een groeiende verlangen om die dromen voort te zetten.

"New York," mompelde hij zachtjes tegen de orchideeën, alsof ze hem konden horen en begrijpen. "Alice zou gefascineerd zijn door die stad. De energie, de groei, de kansen..."

Laurence opende zijn ogen en keek naar de bloemen. Het idee dat Alice altijd had gekoesterd over de nieuwe wereld begon steeds meer vorm te krijgen in zijn gedachten. Wat als hij die droom kon omzetten in een werkelijkheid? Wat als hij het taxibedrijf zou uitbreiden naar New York, de stad die zo'n dynamische aantrekkingskracht had?

De gedachte groeide als een nieuwe bloem die zich uit een knop opent. Laurence zag het voor zich: Crown Carriages, niet alleen een trotse naam in Londen, maar ook een toonaangevend bedrijf in New York. De luxe vervoersdiensten die ze in Londen hadden opgebouwd, zouden een wereld van mogelijkheden openen in de bruisende straten van Manhattan. Het was alsof zijn jeugdige ambitie was herboren, een nieuwe kans om alles wat hij altijd had willen bereiken in één enkele sprongetje werkelijkheid te maken.

Bernhilda kwam de serre binnen met een dienblad vol thee en koekjes. Ze had Laurence's stem horen opbloeien met de opwinding van zijn idee en besloot om de gelegenheid te benutten om een praatje te maken.

"Laurence," zei ze zacht, terwijl ze de thee op de tafel zette. "Ik hoorde je praten over New York. Heb je een idee in gedachten?"

Laurence draaide zich om, een glimlach op zijn gezicht die een mengeling van opwinding en vastberadenheid weerspiegelde. "Ja, Bernhilda. Het lijkt erop dat Alice's dromen mij hebben geïnspireerd. Ik denk dat het tijd is om ons bedrijf uit te breiden naar Amerika. New York is een stad die groeit en bloeit. Het lijkt de perfecte plek om onze luxe taxidiensten aan te bieden."

Bernhilda knikte, haar ogen glinsterend van nieuwsgierigheid. "Dat klinkt als een spannend avontuur. Wat heb je precies in gedachten?"

Laurence haalde een hand door zijn haar, duidelijk opgewonden over de plannen die in zijn hoofd vorm kregen. "Ik zie het als een kans om ons merk te versterken en de mogelijkheden te verkennen die New York biedt. De stad groeit snel en de vraag naar hoogwaardige taxidiensten neemt toe. We zouden een marktplaats kunnen creëren die zowel luxe als betrouwbaarheid biedt. Het is een manier om Alice's dromen voort te zetten en tegelijkertijd een nieuwe uitdaging aan te gaan."

Bernhilda glimlachte terwijl ze Laurence observeerde, die zijn dromen met zo'n passie vertelde. Het was alsof de ideeën hem weer energie gaven, een gevoel van jeugdige vernieuwing dat hem vulde met enthousiasme. "Het lijkt erop dat je werkelijk geïnspireerd bent, Laurence. En ik denk dat dit avontuur niet alleen jouw dromen kan vervullen, maar ook onze toekomst kan transformeren."

Laurence knikte en nam een slok van zijn thee, zijn blik gericht op de delicate bloemen om hem heen. "Ja, Bernhilda. Het voelt alsof alles samenkomt. New York biedt ons een kans om onszelf opnieuw uit te vinden en de wereld te laten zien wat Crown Carriages te bieden heeft."

De twee zaten daar, omgeven door de pracht van de orchideeën, en spraken over de toekomst. Laurence's gedachten waren al ver vooruit in de toekomst, naar een stad die bekend staat om zijn mogelijkheden en groei. Terwijl de zon langzaam onderging, verlichtte het warme licht de serre en creëerde een sfeer van hoop en ambitie. Laurence was vastbesloten om zijn dromen waar te maken, geïnspireerd door de herinneringen aan Alice en de opwindende mogelijkheden die voor hem lagen.

Laurence's ogen glinsterden van opwinding terwijl hij zijn thee opdronk, elk woord dat hij sprak leek als een zaadje dat werd geplant in de vruchtbare grond van zijn verbeelding. "Bernhilda, ik moet gewoon naar New York. Het moet nu gebeuren. Er is geen tijd te verliezen. Ik zie het al helemaal voor me: een elegante taxidienst die Crown Carriages vertegenwoordigt in die bruisende stad. We zouden de eerste luxe taxi-service zijn die zich aanpast aan de unieke behoeften van de New Yorkers. Het zou onze naam internationaal vestigen!"

Bernhilda zag de vurigheid in Laurence's ogen en merkte hoe zijn enthousiasme aanstekelijk was. Toch begreep ze ook dat een goed geplande aanpak essentieel was om succes te garanderen. Ze nam een slok van haar thee en stelde voorzichtig een vraag. "Laurence, dat klinkt inderdaad als een opwindend avontuur, maar je moet dit toch eerst met Eduard overleggen. Hij is jouw zakenpartner, en zo'n belangrijke beslissing zou samen genomen moeten worden."

Laurence wuifde haar bezorgdheid weg met een energieke gebaar. "Bernhilda, ik begrijp je punt, maar we hebben simpelweg geen tijd om te wachten. Eduard heeft het momenteel druk met de dagelijkse gang van zaken hier in Londen. Als ik het niet nu op gang breng, dan blijven we achter. Er is zoveel te doen en ik kan niet afwachten. We hebben al te lang stilgestaan."

Bernhilda trok een bezorgde wenkbrauw op. "En wat als Eduard niet akkoord gaat met je plan, of als hij andere zorgen heeft? Het is misschien niet het beste idee om nu al alles in gang te zetten zonder zijn goedkeuring."

Laurence zuchtte diep, een mengeling van frustratie en vastberadenheid in zijn uitdrukking. "Ik weet het, maar de situatie is zo dynamisch. We moeten nu handelen. Alleen dan kunnen we echt profiteren van de kansen die New York biedt. Ik heb een gevoel dat deze beslissing ons naar een nieuw niveau zal tillen."

Voordat Bernhilda kon antwoorden, sprong Laurence op en begon zenuwachtig rond te lopen in de serre, zijn gedachten duidelijk in volle gang. "We moeten een reis naar New York boeken, en het moet zo snel mogelijk. De White Star Line heeft schepen die regelmatig naar de Verenigde Staten varen. Ik heb al gehoord dat de reizen van en naar New York zeer frequent zijn. Als ik me snel aanmeld, kan ik misschien zelfs nog op een van de schepen die binnenkort vertrekt."

Bernhilda volgde Laurence met haar blik terwijl hij opgewonden heen en weer liep. "Laurence, wacht een moment. Het is belangrijk om goed voorbereid te zijn. Je moet goed overleggen met Eduard en samen een plan opstellen. En laten we ook niet vergeten dat je jouw afwezigheid moet regelen. Wie zal het bedrijf hier in Londen runnen terwijl je weg bent?"

Laurence stopte abrupt en keek haar aan met een vastberaden glimlach. "Er is niemand anders die het kan doen. Eduard heeft al zijn handen vol hier, en als ik mijn kansen wil grijpen, moet ik gewoon gaan. Het zal een uitdaging zijn, maar dat is wat het spannend maakt. Als we nu handelen, kunnen we nog voor het einde van het jaar beginnen met onze uitbreidingen in New York."

Bernhilda legde haar hand op Laurence's arm en keek hem rustig aan. "Ik begrijp je enthousiasme en je verlangen om vooruit te komen, maar vergeet niet dat een goed doordacht plan de sleutel is tot succes. Praat eerst met Eduard. Misschien kunnen jullie samen een manier vinden om zowel de operaties in Londen als de uitbreiding naar New York te beheren."

Laurence knikte langzaam, hoewel zijn ogen nog steeds glommen van opwinding. "Je hebt gelijk, Bernhilda. Ik moet het met Eduard bespreken. Maar ik wil wel dat je weet dat mijn enthousiasme om dit avontuur te beginnen alleen maar groeit. Het voelt alsof alles eindelijk op zijn plaats valt. Ik ben ervan overtuigd dat dit een geweldige kans is voor ons bedrijf en voor Alice's droom."

Bernhilda glimlachte en legde de handdoek neer die ze had gebruikt om de thee te serveren. "Goed, Laurence. Laat me nu de reis naar Cockspur Street voor je regelen. Ik zal ook Eduard op de hoogte brengen van jouw plannen en ervoor zorgen dat alles in goede banen wordt geleid. Laten we ervoor zorgen dat dit avontuur goed doordacht en georganiseerd begint."

Laurence gaf haar een dankbare glimlach. "Dank je, Bernhilda. Het betekent veel voor me dat je me steunt in dit. Ik ben er zeker van dat we, met de juiste planning en samenwerking, grootse dingen kunnen bereiken."

Met dat gezegd, liep Laurence terug naar de orchideeën en begon hen opnieuw te verzorgen, zijn gedachten nog steeds gefocust op de opwindende toekomst die voor hem lag. Terwijl de zon onderging en de serre werd gevuld met de zachte gloed van het avondlicht, voelde Laurence een hernieuwde energie en vastberadenheid om zijn dromen waar te maken, zowel voor zichzelf als ter ere van Alice.

De volgende ochtend brak aan met een heldere, frisse lucht. Laurence kon nauwelijks wachten om zijn plan met Eduard te bespreken. Hij had de hele nacht nauwelijks geslapen, zijn gedachten waren vol van visioenen over de uitbreiding naar New York en de talloze mogelijkheden die deze stad zou bieden voor Crown Carriages. Hij haastte zich naar de garage, waar de vroege ochtendzon al een gouden gloed over de voertuigen wierp.

Eduard was al aan het werk, zoals altijd was hij een van de eerste die arriveerde. Hij stond gebogen over een van de taxi's, de motor inspecterend, toen Laurence de garage binnenkwam.

"Goedemorgen, Eduard!" riep Laurence enthousiast. "Ik moet met je praten over een idee dat ik heb."

Eduard keek op, zijn gezicht glanzend van zweet en smeer. "Goedemorgen, Laurence. Wat is er aan de hand? Je ziet eruit alsof je een hele nacht hebt wakker gelegen met een plan in je hoofd."

Laurence lachte, een beetje nerveus maar vol energie. "Dat heb ik ook, en het is een groot plan. Eduard, ik heb besloten dat we Crown Carriages naar New York moeten uitbreiden. De stad groeit snel en er is een enorme vraag naar luxe taxidiensten. Dit is onze kans om internationaal uit te breiden en Alice's droom waar te maken."

Eduard staarde hem aan, een mengeling van verrassing en enthousiasme op zijn gezicht. "New York, zeg je? Dat is inderdaad een groot plan, Laurence. Maar ik moet toegeven dat het wel spannend klinkt. Hoe stel je voor dat we dit aanpakken?"

Laurence begon te ratelen, zijn opwinding nauwelijks onder controle houdend. "Ik dacht dat ik zo snel mogelijk naar New York zou gaan om de markt te verkennen, contacten te leggen en een netwerk op te bouwen. We kunnen kijken naar potentiële locaties voor ons kantoor, de vraag naar luxe taxi's inschatten en misschien zelfs een paar auto's importeren om mee te beginnen. Het is een geweldige kans voor ons!"

Eduard knikte, maar zijn blik werd bezorgd. "Laurence, dat klinkt als een uitstekend idee, maar we moeten ook realistisch zijn. Hoe lang denk je dat je in New York zult blijven? En wat voor effect zal dit hebben op onze financiën? De kosten van zo'n onderneming kunnen aanzienlijk zijn."

Laurence stopte even om na te denken. Hij had zo gefocust op de mogelijkheden dat hij nog niet volledig had nagedacht over de logistieke details. "Ik dacht dat ik een paar maanden zou blijven om alles op te zetten," begon hij aarzelend.

Eduard schudde zijn hoofd. "Ik denk dat dat te lang is, Laurence. We moeten voorzichtig zijn met onze uitgaven. We kunnen het ons niet veroorloven om zoveel kapitaal in één keer te investeren zonder te weten wat de uitkomst zal zijn. Wat als je in plaats daarvan maximaal een maand blijft? Gebruik die tijd om de markt te verkennen, de juiste mensen te ontmoeten en een beter beeld te krijgen van wat we nodig hebben om succesvol te zijn. Daarna kunnen we een beter geïnformeerd besluit nemen over verdere stappen."

Laurence zuchtte, maar hij zag de wijsheid in Eduards woorden. "Je hebt gelijk, Eduard. Een maand zou voldoende moeten zijn om een goede indruk te krijgen van de markt en om te beslissen of we verder moeten investeren. Het zal ook minder druk leggen op onze financiën."

Eduard glimlachte en klopte Laurence op de schouder. "Dat klinkt als een plan. En Laurence, dit is jouw droom en jouw idee. Jij moet degene zijn die naar New York gaat. Ik blijf hier en zorg ervoor dat alles in Londen soepel blijft lopen. Samen kunnen we dit doen, maar we moeten het wel goed aanpakken."

Laurence voelde een golf van opluchting en dankbaarheid. "Dank je, Eduard. Ik waardeer je steun en je wijsheid. Laten we dit avontuur samen aangaan en Crown Carriages naar een hoger niveau tillen."

Eduard knikte. "Laten we het doen, Laurence. Ik geloof in je visie. We zullen dit samen aanpakken en ervoor zorgen dat Alice's droom werkelijkheid wordt."

Met die woorden begonnen de twee mannen de details van hun plan uit te werken. Terwijl de zon hoger aan de hemel klom, was de garage gevuld met een gevoel van opwinding en verwachting voor de toekomst. Laurence wist dat er een uitdagende weg voor hen lag, maar met de steun van Eduard en de herinnering aan Alice's dromen, voelde hij zich klaar om de sprong te wagen en Crown Carriages naar de nieuwe wereld te brengen.

Later die dag, terwijl de zon nog hoog aan de hemel stond, liep Bernhilda door de drukke straten van Londen. Ze had een duidelijke opdracht: een ticket boeken voor Laurence aan boord van een White Star Line schip, richting New York. De drukte van Cockspur Street, waar het kantoor van de White Star Line gevestigd was, deerde haar niet. Ze voelde de urgentie en het belang van deze taak.

Bij aankomst in het elegante kantoor van de White Star Line, werd Bernhilda vriendelijk begroet door een nette klerk achter de balie. "Goedemiddag, mevrouw. Hoe kan ik u van dienst zijn?" vroeg de klerk met een beleefde glimlach.

"Goedemiddag," antwoordde Bernhilda. "Ik wil een ticket boeken naar New York voor meneer Laurence Buchannon van Crown Carriages. Hij moet zo snel mogelijk vertrekken, bij voorkeur in december."

De klerk knikte en haalde een dikke boek met vertrektijden en schepen tevoorschijn. "Uitstekend, mevrouw. We hebben een aantal schepen die deze maand vertrekken. Laat me eens kijken... Ah, hier is een geschikte optie. De 'Oceanic' vertrekt over twee weken, op 15 december. Het is een van onze beste schepen, en het zou meneer Laurence comfortabel naar New York kunnen brengen."

Bernhilda glimlachte. "Dat klinkt perfect. Graag één ticket, eerste klas."

"Uiteraard," antwoordde de klerk terwijl hij de details noteerde. "Mag ik de naam van de passagier nogmaals bevestigen? Laurence van Crown Carriages?"

"Dat klopt," bevestigde Bernhilda. "En zorg ervoor dat alles in orde is. Meneer Buchannon heeft belangrijke zaken te doen in New York."

Met de boeking bevestigd en de betaling afgerond, ontving Bernhilda het ticket en de reisinformatie. Ze bedankte de klerk en verliet het kantoor, vastbesloten om Laurence zo snel mogelijk het goede nieuws te brengen.

Toen Bernhilda terugkeerde naar het huis van Laurence, vond ze hem weer in de serre, zijn gedachten nog steeds bij de orchideeën en de opwindende plannen voor de toekomst. "Laurence," begon ze, terwijl ze het ticket omhoog hield, "Ik heb je reis geregeld. Je vertrekt op 15 december met de 'Oceanic'."

Laurence keek op, zijn ogen glinsterend van opwinding. "Dat is geweldig nieuws, Bernhilda. Dank je wel. Dit is het begin van iets groots, dat weet ik zeker."

Bernhilda glimlachte. "Ik twijfel er niet aan, meneer. Nu rest je alleen nog om je voor te bereiden en alles in goede banen te leiden. New York wacht op je, en ik weet dat je er iets prachtigs van zult maken."

Terwijl Laurence het ticket in handen nam en de details bestudeerde, voelde hij een hernieuwde vastberadenheid. Met Eduards steun en Bernhilda's hulp, was hij klaar om de uitdaging aan te gaan en Crown Carriages naar nieuwe hoogten te brengen, geïnspireerd door de dromen van zijn geliefde Alice.

Bernhilda trok zich terug in de keuken om het avondeten voor te bereiden. De avondzon scheen door de gordijnen, iets wat patronen op de stenen vloer wierp. Terwijl ze wachtte op het juiste moment om de reis van Laurence te regelen, lieten haar gedachten haar terugreizen naar haar eigen avontuur naar het Verenigd Koninkrijk. Ze sloot haar ogen en herinnerde zich de lange en soms angstaanjagende reis die ze op haar zestiende maakte, een reis die haar leven voorgoed zou veranderen.

Het was een koude ochtend in Münster toen Berhilda afscheid nam van haar ouders. Haar moeder had haar stevig vastgehouden, tranen in haar ogen, terwijl haar vader kortaf bleef om zijn emoties te verbergen. Berhilda probeerde sterk te blijven, maar ze voelde een knoop in haar maag terwijl ze haar laatste omhelzing gaf en op de trein stapte naar Bremen. De rit duurde enkele uren, waarbij ze zichzelf moest vermannen en haar zenuwen onder controle moest houden. Ze had gehoord dat de grote stad veel lawaaiiger en drukker zou zijn dan het rustige Münster dat ze kende.

Eenmaal in Bremen aangekomen, vond Berhilda haar weg naar het kantoor van de emigrantenorganisatie die haar overtocht naar het Verenigd Koninkrijk had geregeld. De straten waren vol leven, met kooplieden die hun waren verkochten en mensen die zich haastten naar hun bestemmingen. Berhilda voelde zich verloren, maar ze volgde de instructies die haar ouders haar hadden gegeven en vond het kantoor zonder al te veel moeite.

Binnen ontmoette ze andere meisjes, allemaal jong en vol hoop, maar ook zichtbaar nerveus. De meeste waren, net als zij, op weg naar een nieuw leven in Engeland, waar ze zouden werken als huishoudhulp of een opleiding tot gouvernante zouden volgen. Berhilda maakte al snel vrienden met een paar van hen, en samen wachtten ze op de dag van vertrek.

De stoomboot die hen naar Engeland zou brengen, was een indrukwekkend gezicht. Groot en robuust, het leek een symbool van hoop en avontuur. Berhilda en de andere meisjes stapten aan boord, hun bagage licht, maar hun dromen zwaar beladen met verwachtingen. De reis over de Noordzee was ruw, en Berhilda herinnerde zich hoe ze zich vastklampte aan de reling terwijl de golven tegen de romp sloegen. Ze had nog nooit eerder een zee gezien, laat staan een overtocht gemaakt.

's Nachts sliepen ze in kleine kajuiten, dicht op elkaar gepakt, terwijl de oudere vrouwen van de emigrantenorganisatie zorgden voor een vleugje geruststelling en orde. Berhilda herinnerde zich de gesprekken fluisterend in het donker, waar meisjes hun angsten en hoop deelden. Sommigen droomden ervan om een nieuw leven op te bouwen, anderen misten hun families en de zekerheid van thuis.

Na dagen op zee, waarbij de koude wind hun gezichten sneed en de geur van zoutwater hun kleren doordrong, bereikten ze eindelijk de kust van het Verenigd Koninkrijk. De meisjes werden in groepen verdeeld en begeleid naar de trein die hen naar hun uiteindelijke bestemming zou brengen: Londen. De rit was lang, en terwijl de trein door het Engelse platteland raasde, probeerde Berhilda zich voor te stellen hoe haar nieuwe leven eruit zou zien.

Aangekomen in Londen was de stad overweldigend. De drukte, het lawaai en de geuren waren anders dan alles wat ze ooit had gekend. De meisjes werden naar een opvanghuis gebracht waar ze hun eerste nachten zouden doorbrengen voordat ze naar hun nieuwe werkgevers zouden gaan. Berhilda voelde zich klein en verloren in de grote stad, maar ze wist dat dit de eerste stap was naar een betere toekomst.

In het opvanghuis ontmoette ze Mrs. Henderson, een strenge maar rechtvaardige vrouw die de meisjes zou begeleiden bij hun opleiding en plaatsing. Berhilda kreeg te horen dat ze als huishoudhulp zou werken bij een welgesteld gezin in Kensington. Ze voelde een mengeling van opluchting en angst; ze was blij dat ze eindelijk wist waar ze heen ging, maar bang voor wat haar te wachten stond.

De eerste dagen in haar nieuwe positie waren moeilijk. De regels waren strikt, het werk zwaar en de verwachtingen hoog. Maar Berhilda was vastberaden om te slagen. Ze herinnerde zich de woorden van haar moeder: "Werk hard, wees respectvol, en je zult je weg vinden." En dat deed ze. Langzaam maar zeker leerde ze de kneepjes van het vak, won ze het vertrouwen van haar werkgevers en begon ze haar plek te vinden in de grote, onbekende wereld.

Nu, jaren later, terwijl ze in de keuken stond, voelde Berhilda een gevoel van trots en dankbaarheid. Ze had het zelf meegemaakt, de uitdagingen overwonnen, en nu stond ze klaar om Laurence te helpen bij zijn eigen grote avontuur.